Ես չգիտեմ՝ սիրու՞մ եմ ես:
Ա՜խ, այդպես չէ՜ սիրտը սիրում,
Ինչպե՞ս ասեմ սիրում եմ քեզ,
երբ չես գերում, երբ չես այրում:
Բայց դե լա՜վ է զգալ, որ ինձ,
լուռ ու խորունկ սիրում ես դու.
Որ աշխարհում՝ ու՛մ էլ գտնես,
ինձ դեռ փնտրում, փնտրու՜մ ես դու:
Որ դահլիճում, ու՜ր էլ նստեմ,
ամեն ծայրից տեսնում ես ի՜նձ,
Որ մարդաշատ խմբերի մեջ
ով էլ խոսի, լսում ես ի՜նձ:
Որ փողոցում հանդիպելիս
հեռվից հեռու ի՜նձ ես թեքվում:
Անցնում եմ ես, ու փողոցը
հայացքովդ է ասես լցվում:
Այդպես աստղոդ երեկոյին
երկինք չենք էլ նայում թեև,
Բայց ամեն պահ շունչն աստղերի
զգու՜մ ենք մեր գլխավերև...
Ս. Կապուտիկյան
