Հայոց վիշտը`անհուն մի ծով,
Խավար մի ծով ահագին,
Էն սև ծովում տառապելով
Լող է տալիս իմ հոգին:

 

Մերթ զայրացկոտ ծառս է լինում
Մինչև երկինք կապուտակ
Ու մերթ հոգնած սուզվում,իջնում
Դեպի խորքերն անհատակ:

 

Ոչ հատակն է գտնում անվերջ
Ու ոչ հասնում երկնքին...
Հայոց վշտի մեծ ծովի մեջ
Տառապում է իմ հոգին:

 

Հովհաննես Թումանյան

Теги: Հովհաննես Թումանյան армянские стихи армянские стихи на армянском языке