Առ քո թևերին, տար ինձ, ժամանակ,

   Ես ետ մնալուց շատ եմ վախենում:

   Հուշերից որքան հեռու եմ կենում,

   Մեկ է, կապում են թևերս նրանք:

 կնթարթի մեջ դու կուլ ես տալիս

   Այնպիսի մի նոր հավիտենություն,

   Որ խոսքս հազիվ հասած բերանիս,

   Դառնում է արդեն խորին հնություն:

 Դուրս հանիր ինձ այս մթին կիրճերից,

   Որ քեզ հասկանամ և ինձ ճանաչեմ:

   Փրկիր ինձ այս խուլ ախ ու ճիչերից,

   Տուր ինձ քո ոգին, որ ես շառաչեմ:

 Տուր ինձ քո ոգին, որ ես շառաչեմ,

   Որ ես դադարեմ հանդարտ հոսելուց,

   Ինձնից խոսելուց քեզնից չամաչեմ,

   Ինձնից չամաչեմ քեզնից խոսելուց:

 Տուր ինձ քո ոգին, քո միտքը ներհուն,

   Առ ինձ հանճարեղ քո տարերքի մեջ,

   Որ չմոլորվեմ քո ոլորտներում

   Եվ իմ հոգու բարդ տիեզերքի մեջ:

 Պարզեցրու, զտիր խոհերն իմ խառնակ,

   Առ քո թևերին, տար ինձ, ժամանակ:

Համո Սահյան

Теги: Համո Սահյան армянские стихи армянские стихи на армянском языке