Հովիվը սարին՝

 Ոչխարը առաջին՝

Ոչ շուն և ոչ զենք

Չունի նա կշտին:

 

Եվ ահա եկան

Օրը ցերեկով

Սոված գայլերը՝

Ամբողջ ոհմակով:

 

Հովիվն ի՞նչ աներ,

Ինչպե՞ս ազատեր,

Իր ամբողջ հոտը,

Իրան էլ հետը:

 

Նա ճարը կտրած՝

Սրինգը հանեց

Եվ աղիողորմ

Մի երգ նվագեց:

 

Եվ ինչպե՝ս քնքուշ,

Ինչպե՜ս մեղմանուշ,-

Բոլոր գայլերը

Կտրեցին ապուշ...

 

Եվ լսում էին

Սարա'ծ, քարացած,

Սրնգի ձայնից

Թովված ու դյութված:

 

Բայց ի՞նչ էր երգում

Հովիվն այնպես լու՜րջ,

Որպես մի հարա՜չ,

Որպես մի մրմու՜նջ:

 

Նըրա նվագը՝

Զիլ ու քաղցրաձայն՝

Մի աղերսանք էր,

Մի գոչ օգնության:

 

Սրինգն ածելիս՝

Նա ձայն էր տալիս

Իր կտրիճներին՝

Զոալում շներին. -

 

Ա, Չաբա՜ր,

Ա, Ղաթա՜ր

Եկե՜ք, հա՛, եկե՜ք,

Ա՛, Քյասա՜ր,

Ա՛, Բասա՜ր,

Հասե՜ք, հե՜յ, հասե՜ք...

 

Հանկարծ թնդում է

Յուրթն ամեն տեղից.

Ի՜նչ հարայ-հրո՜ց,

Ի՛նչ ո՜ղբ, ի՜նչ ոռնո՜ց...

 

Շները թև առած՝

Ինչպե՜ս են թռչում,

Հասնում են հովվին

Մի ակնթարթում...

 

Այսպես մի հովիվ,

Սրնգի շնորհիվ՝,

Փրկում է հոտը,

Չար գազաններից՝

Սոված գայլերից...

 

Ղազարոս Աղայան

Теги: армянские стихи армянские стихи на армянском языке Xazaros Axayan Хазарос Ахаян Ղազարոս Աղայան