-Ո՞րն է, բաբո, մեր հայրենիք:
-Էն, որ ունի բարձր երկինք,
Էն, որ ունի կարմիր արեւ'
Յուր կապուտակ գլխի վերեւ.
Էն, որ ունի լեռն Ալագյազ'
Հավքերն' աշուղ, ջրերը' սազ:
Էն, որ տեսքով իր Սեւանի'
Մազերն արձակ ու գեղանի'
Նստած հարսի կնմանի:
Էն, որ ունի աշխարհի թագ'
Քանց թագավոր' Մասիս ճերմակ,
Ճերմակ Մասիս' սիրտը մրմուռ,
Գլուխը վեր' դրախտի դուռ:
Էն, որ ունի Մասիսն ի վար
Հին-հին բերդեր, վանքեր մթար,
Որ ավերակ, բայց դեռ դարեր
Լուռ կ'աղոթեն երկինքն ի վեր:
Էն, որ ունի Արազ, Տղմուտ,
Եւ ափերը մամռոտ ու մութ
Գերեզմաններն են պապերուդ...
Էն, որ Ղազբեկն ու Արագած'
Արտերու մեջ' ախպեր կանգնած'
Ձեռ կզարնեն գինով թասին
Ու կձայնեն մեր Մասիսին,
Թե' "Հե՜յ, բաբո, բավ չէ՞ մենակ
Պանդուխտ մնաս ամպերու տակ..."
Հովհաննես Շիրազ
