Ես հա՛յ եմ. հին, ինչպես լյա՛ռն այս բիբլիական,
Թա՜ց են ոտքերս դեռ ջրհեղեղի ջրից,
Իմ սուրբ հո՛ղն է տեսել Նոյն առաջին անգամ,
Բաբելոնյան Բելը՝ սատակել իմ սրից:
Իմ մատների հե՛տքն է կրում հնադարյան
Քարն առաջին մամռոտ, որ իմ ձեռքով անցավ,
Եվ, միացած հողին շաղախով իմ արյան,
Արարատյան դաշտում մեհյանի վե՛մ դարձավ,
Սուրբ մեհյանի, որտեղ արեգակից առաջ,
Ես վառեցի հու՜րն իմ ատրուշանում խալդաց,
Երբ Մասիսը ինձ պես դեռ չէ՜ր լսել հառաչ
Եվ ծաղկով ու սոսյաց անտառո՛վ էր պատած:
Իմ նահատակ որդոց արյունից է բուսել
Ամեն ծաղիկ ու ծառ, և այս անտա՛ռն անգամ,
Ամեն բլուր՝ քաջի մի շիրի՜մ է լուսե
Եվ կոթողի բեկոր՝ դաշտի ամեն մի քար:
Ես հա՛յ եմ. հին, ինչպես լյա՛ռն այս Արարատյան,
Հազար տե՜գ է բախվել իմ վահանին ահեղ,
Փշրե՜լ եմ ես սակայն ամեն սուր ու պատյան
Եվ լեռներիս նման գլուխս վե՛ր պահել:
Ամեն դար իմ հոգում մի կնճիռ է պեղել,
Որդիներիս ցրել աշխարհով մեկ արար,
Կտրե՛լ ընձյուղ տվող ամեն ծառ ու եղեգ՝
Արարարատս սուզել հեղեղներում արյան.
Բայց հեղեղից փրկված տապանի պես Նոյի,
Արարատից իջած հայրենիքն իմ քարե,
Որբի համառությամբ ես ապրե՜լ եմ նորից,
Արյունս յուղ արած՝ կանթեղներս վառել
Եվ, վերստին պանդուխտ որդիներիս գտած,
Աչքերս լիքն արցունք, ինչպես վերքը՝ արնով,
Ավեր բու՜յնս եմ շինել, կռել խոփ ու գութան,
Նոր << Մատյա՜նս >> երկնել՝ նոր Նարեկիս ձայնով...
Ես հա՛յ եմ. հին, ինչպես լյա՛ռն այս բիբլիական,
Չէ՜ր դիմանա լեռը տառապանքիս հանդեպ,-
Ի՛նձ է խոցել ամեն բռնակալ ու արքա,
Ամեն ելնող Աթիլլ իմ երկի՜րն է քանդել...
Ես, դարերով սովոր կոտորածին, գաղթին,
Ինչպես հավերժ ձյունին գագաթների Մասյաց,
Մի բուռ ցորյան՝ փրկված անցյալի մեծ արտից
Եվ գալիքի բերրի ու խոր հերկին հասած,
Դրած հիմքերն անխախտ վերածնված իմ տան,
Սահմաններս փռած Բյուրականից... Լուսին,
Այս դարի նոր երգին խառնած երգս Գողթան,
Գու՜յն ու ձև՜ եմ տալիս իմ դարավոր հույսին...
Ես հա՛յ եմ, հին, ինչպես լյա՛ռն այս Արարատյան,
Ես՝ դարերով պանդուխտ իմ հայրենի տնում,
Հայրենական հողում գտած տուն ու ոստան,
Հաղթության ու փառքիս Ոսկեդա՜րն եմ տոնում:
Գևորգ Էմին
