Ինչպես եղավ, որ մի անգամ
Արջն ու օձը դարձան ընկեր,
Ընկեր դարձան ու բարեկամ։
“Մեկս քնի, Մեկս հսկի,
Իրար շահենք,
Իրար պահենք,
Ընկերովի կյանք վայելենք”։
Այսպես ասին, երդվեցին,
Իրար ազնիվ խոսք տվեցին,
Օձը՝ արջին, արջը՝ օձին։
Անցավ այս կերպ մի ժամանակ։
Եվ շարունակ
Երկու ընկեր սիրով, սրտով
Նստան, ելան ու քուն մտան
Կարգով, հերթով։
Սակայն օձի սողկը բեկ-բեկ
Դուր չէր գալիս արջին երբեք։
Ու մի օր էլ արջը ժայռին
Թիկն էր տվել արևկողի,
Հանկարծ օձը՝ ոլոր-մոլոր
Եկավ, ասես, գաղտագողի։
Վախ ու կասկածն առավ արջին,
Ելավ կանգնեց նստած տեղում։
“Ես ծուռումուռ գնացողին,
Ընկեր լինի, թե կաթնախպեր,
Չէ՜, չեմ սիրում, ես չե՜մ ուզում”։
Գոռաց այսպես և թաթն ուժգին
Դրեց, սեղմեց օձի գլխին
Ու մյուս թաթն օձի մարմնով
Մինչև պոչը քաշեց թափով.
Ապա մոտիկ հոսող գետին
Հանձնեց օձի անկենդան դին։
Եվ նայելով ջրերի հետ
Նետի նման սուրող օձին՝
Գոհ մրթմրթաց բեղերի տակ.
“Ա՛յ, ընկերն էսպես շիտակ
Պիտի լինի.
Դե՛հ, շիփ-շիտակ գնա՛ հիմի”։
Ավետիք Իսահակյան
